Struisvogels op wintersport
Week 11 2020 gaan we waarschijnlijk nooit vergeten. Voor mij was het in ieder geval de week waarin het Corona virus evolueerde van een een wat lacherige ver-van-mijn-bed-show in een doodserieuze realiteit. En om de stap nog wat groter te maken zaten we die week in een Frans skigebied dat – met een groot deel van de rest van Frankrijk – nog in de ontkenningsfase zat.
Voor de wintersport.
Lac du Bourget, netjes geparkeerd
Drie weken voor de reis had ik griep gehad. Stevig, met meer dan een week lang meer dan 39 graden koorts. Maar niet in China of Italie geweest dus het was geen Corona en dus geen reden om de huisarts te raadplegen. Zo was het advies op dat moment. Op de dag van vertrek was ik nog steeds wat slapjes en voorzag ook een erg rustige wintersport.
Door mijn ziekte verlof was ik ook niet toegekomen aan het aanvragen van levensloop verlof voor onze geplande ‘road/surftrip’ door Europa, die we in mei, juni en juli hebben gepland. Wel de spullen meegenomen zodat ik die aanvraag tijdens de vakantie nog online zou kunnen doen.
Het is mooi weer op de heenweg en tijdens onze ‘binnendoorroute’ zitten op zaterdagmorgen nog aan de oever van Lac de Bourget even aan de koffie. In T-shirt en enthousiast fantaserend over hoe we hier over 2 maanden weer zijn aan het begin van onze grote reis.
Tijdens de wintersport.
We zaten in het Skigebied Galibier Thabor, in Valmeinier, en gedurende die week werd er daar nauwelijks aandacht besteed aan Corona (ontwikkelingen). In het hotel wat extra handgel dispensers en een paar affiches voor als je uit China of Italië kwam, maar dat was het dan ook wel. Alleen op internet was wel duidelijk dat de besmettingen in Europa explosief toenamen. Na Italiaanse skigebieden gingen nu ook in Oostenrijk gebieden dicht en werden hier en daar al reisverboden afgekondigd. Maar in Frankrijk was niets aan de hand, althans zo werd ons voorgehouden. En als je dan zo op vakantie bent, ben je toch geneigd dat te geloven. Wel bleef mijn al weken durende kuchje/gehoest aanwezig maar dat deed ik wel netjes in mijn elleboog. In de loop van de week voelde ik me beter dan ik me in maanden had gevoeld en was ik mijn griep zo goed als vergeten
Social distancing…
Het skigebied was rustig en we zaten vrijwel altijd alleen in de gondeltjes en stoeltjes liften. De eetzaal was ruim maar de maaltijden wel in buffetvorm. Eigenlijk was het hotel een beetje een deceptie, maar ja, het was ook relatief goedkoop en wel ski-in ski-out. En toen meldde mijn baas dat iedereen vanaf vrijdag thuis moet werken. Kantoor is dicht. Alleen crisioverleggen gaan wel door. En ik heb volgende week consignatie.
De terugreis
Dit zien we voorlopig niet meer
Toch was er wel wat veranderd in een week internet/corona-overload: terwijl we in een lekker zonnetje langs Lac du Bourget rijden verbazen we ons over hoe men in Frankrijk Corona nog steeds lijkt te negeren, verbijsteren we ons over berichten uit Nederland dat supermakten worden ‘ geplunderd’ door hamsteraars en dat er geen WC papier meer is. En dringt ook langzaam door dat de kans inmiddels wel heel klein is dat we over twee maanden hier weer zullen rijden op vakantie. We stoppen bij een Carrefour om wat boodschappen te doen, eten en drinken voor een paar dagen en, jawel, ook 4 rollen wc papier.
De volgende morgen worden ik wakker in mijn eigen bed. Met lichte buikgriep, een vervelend hoestje en het nieuws dat Frankrijk achter onze rug ‘ ineens’ ook op slot is gegaan. Eerst alleen horeca, bijeenkomsten, sportevenementen (en dus skigebieden), maar binnen paar dagen is het een lock-down. Bizar.
Achteraf gezien kan je je natuurlijk heel serieus af vragen of het verstandig is geweest om uberhaupt op wintersport te gaan. Waren de signalen voor de reis echt zo anders? Of was de drang naar vakantie/wintersport zo groot dat we de signalen gewoon hebben genegeerd/ gemist? Of was het scenario zo onwaarschijnlijk en ongelofelijk dat wij – en duizenden met ons – simpelweg weigerden te geloven dat het echt zou kunnen gaan gebeuren?
